Time for a change

Sometimes it hits you all at once... Een opeenvolging van gebeurtenissen kan plotseling een heel andere richting aan je leven geven. Dit overkwam ons in 2020 toen Covid-19 onze samenleving ging beheersen, onze beroepsactiviteit intoomde, ons hele privéleven aan banden legde...

Gevolgd door een paar ingrijpende levensgebeurtenissen werd onze beslissing reëel, we zouden België achter ons laten en een nieuw leven opbouwen in het zuiden van Spanje.

Welcome to Las Oliveras, onze cortijo in La Escucha, Lorca. Het duurde een hele tijd eer we zover waren. Een huis kopen in het binnenland van Spanje is geen simpel gegeven. Een groot aantal van de huizen werd daar gebouwd zonder bouwver-gunning. Sommigen zijn een aan elkaar gerijgd kluwen van kadastrale nummers. Veilig een huis kopen doe je met een eigen advocaat of gespecialiseerd Agency onder de arm. Het is een investering die je achteraf heel wat kopzorgen bespaart. Schulden zijn hier verbonden aan de grond, niet aan de eigenaar! Een verwittigd man...

“Alles loopt hier met een Zuiderse snelheid.”

Verhuizen naar Spanje is ook een hele administratieve uitdaging. Je vindt overal iet of wat informatie, én regelmatig onvolledig of incorrect. Eens verhuisd neem je best een "gestor" (boekhouder, fiscaal deskundige) onder de arm die voor jou al de administratieve verplichtingen oplost. Hij kent de mensen ter plaatse en zal voor een snellere afhandeling zorgen. Reken sowieso op een lange wachttijd "alles loopt hier met een Zuiderse snelheid".

Een andere cultuur.

Aanpassen is de boodschap. We zijn hier nu bijna 4 weken en hebben al wat Spaanse gewoonten ontdekt. Als je naar de winkel gaat en je koopt aan de verstoog, verwacht dan niet dat je met 250g naar huis gaat. Er wordt een groot stuk getoond en daar kan je met veel geluk een stuk van krijgen van een halve kg of een kg. Als je kersen op de markt koopt (ze gebruiken hier nog overal plastieken zakjes en kijken natuurlijk raar op wanneer je met je herbruikbare zakjes aankomt) en je geeft na 500g aan dat het genoeg is, krijg je gegarandeerd minstens 1kg in je handen geduwd, als je niet oplet de hele fruitbak.

Fruit per stuk kan je zelf in zakjes aanreiken om te wegen, zo kan je zelf de hoeveelheid bepalen.

De post komt niet aan huis. Op zo'n 2 km afstand van onze cortijo is er een locatie langs de hoofdweg met een paneel gegroepeerde brievenbussen. Wil je graag post ontvangen dan moet je dus je postadres opgeven, dit is een extra vermelding met de locatie van het paneel waar je brievenbus zich bevindt.

Een nog grotere verrassing bleek de naam van onze straat die in de gemeente wordt gebruikt, deze verschilt van de naam die officieel bij het kadaster is geregistreerd en ook op de akte werd vermeld. Op Google Maps vind je de straatnaam die door de gemeente wordt gehanteerd.

Een pakje thuis ontvangen is ook niet evident. De meeste koeriers doen de moeite niet om de straat tot op het einde af te rijden of zoeken excuses om niet te leveren. Volharden is dus de boodschap! Bellen, WhatsAppen, foto's met locatiegegevens doorsturen, enz...

Habla español?

We doen ons best. Met de eerdere lessen Spaans die we online volgden, kunnen we ons voorlopig behelpen. De Smartphone erbij met Google Translate helpt ook. Begin je echter in het Spaans dan volgt er een geratel als een mitraillette waar je hier en daar wat woorden uit kan filteren. Het helpt weinig om aan te geven dat je slechts een paar woorden Spaans spreekt, de waterval gaat verder... Geen probleem, tenzij je telefonisch iemand moet bereiken en een ratelende robot met keuzemogelijkheden aan de andere kant krijgt. Oeps! Na het uitproberen van verschillende keuzes krijg je soms toch nog iemand aan de lijn. Hoera! Wat een avontuur; onze taal skills groeien gestaag en het wordt dus zeker makkelijker in de toekomst.

Het klimaat.

Met onze aankomst op 7 juli doken we regelrecht de heetste maanden van het jaar in. We werden na een week getrakteerd op een paar dagen van +40°C. De schaduw opzoeken is zeker de boodschap of een regelmatige verfrissende duik in het zwembad.

La Escucha ligt in vogelvlucht, in een open vallei tussen 2 bergketens, op zo'n 20 km van de kust verwijderd. We hebben een Mediterraans, warm klimaat met een zachte zeebries die wat verfrissing biedt. Een eerste onweersbui hebben we ook al gehad. Zo ontdekten we dat bij zware regenval al het water van de hogergelegen velden samenstroomt naar de rambla (droge rivierbedding) die zich net voor ons domein bevindt. Het was even schrikken toen we rond 23u bij het slapengaan het geluid hoorden van een enorme hoeveelheid water die stroomde. Het onweer was reeds verschillende uren voorbij en we hadden geen idee waar het geluid vandaan kwam. Eerst vreesde ik dat één van de buizen van het "rural water" was gesprongen (bergwater dat in dikke buizen overal door de akkers loopt en boeren voorziet van water voor irrigatie van de velden). We hebben zelf ook zo een dikke buis die uitmondt op ons domein voor de bewatering van onze olijf- en fruitbomen.

In onze pyjama trokken we met een flitslamp op verkenning. Het geluid kwam uit de richting van onze poort. We hadden de afstandsbediening niet bij en keken over de muur. Wat schrokken we toen we zagen dat een groot veld voor ons domein en de velden rondom het oude vervallen klooster naast ons helemaal onder water stonden. Meer nog, het water kwam allemaal samen voor onze poort en vond zijn weg in de kleine bedding naast onze ingang die verder afwaarts de velden inloopt. De harde ondergrond van de velden, die door de hitte werden uitgedroogd, kon het water niet absorberen waardoor de stroming ontstond.

De volgende morgen gingen we met de wagen op onderzoek uit en reden door alle veldwegen in de buurt om het volledig parcours van de wateroverlast in kaart te brengen. We vonden de velden waar het probleem ontstond en de velden waar het probleem eindigde. Spijtig genoeg zullen hierdoor op een aantal lager gelegen olijfgaarden de olijfbomen gedurende een week met de voeten in het water staan.

Wij van onze kant zullen de natuur een handje helpen en voor onze poort een geul met berijdbare roosters graven waardoor het water gemakkelijker zijn weg zal vinden naar de rambla die we zullen schoonmaken door al het onkruid te verwijderen.

Vervallen klooster Water 5 dagen na stroming Vol onkruid begroeide rambla

De natuur dwingt je in een andere ritme

De snelheid waarmee we in België elke dag opnieuw onze taken afwerkten wordt hier gereduceerd tot een aangenaam ritme. De ochtenden zijn frisser en nodigen uit tot handenarbeid, de namiddagen tot rust, schrijverij, lezen, zwemmen.

Ons avondmaal is ook verschoven naar een later tijdstip. Eens na 18u kan je immers weer wat gaan doen.

Tenzij je Johan bent natuurlijk. Hij geniet er van om in de namiddagzon de bomen te snoeien, stronken te kappen en afgestorven bomen te verwijderen. Er is nog heel wat werk in onze tuin van 1,5 ha die de laatste jaren wat werd verwaarloosd.

De warmte houden we buiten door overdag de luiken te sluiten. s'Nachts slapen we met een aantal open vensters. Het was een hele zoektocht om hier een mooi evenwicht in te vinden; welke laten we open en welke niet? De natuur laat zich elke nacht horen; krekels, vogels, honden, vossen, en alle andere dieren genieten van de koelte en komen buiten. Je waant je in een echte jungle wanneer je de natuur in bed beluistert. De decibels moesten wel een beetje naar beneden... Ook de geur van stallen in de buurt die uitgemest worden vertellen je wanneer het wat frisser wordt, het moment waarop de dieren buiten gelaten worden.

You feel and breathe nature...

The future is open

Op dit ogenblik hebben we nog heel wat werk in de tuin en in de woning om er ons eigen plekje van te maken. Elke dag vullen we in op het ritme van de natuur en onze biologische klok. Stap voor stap ontstaan er zo nieuwe taken, ideeën en mogelijkheden.

We hopen er in ieder geval een plek van te maken waar iedereen, die ons komt bezoeken,

tot rust kan komen en kan herbronnen.

We vertellen jullie voortaan regelmatig meer over onze avonturen in deze blog.

Reacties op deze blog zijn altijd welkom :-)