Holy times

In de zetel onder een dekentje. Klinkt wat gek vanuit Spanje, maar het is een zalig, cosy gevoel dat me bekruipt op deze eerste winderige, frisse en bewolkte dag met 18°C.

Een iet of wat killig gevoel na de 29°C die onze thermometer gisteren namiddag nog scoorde en een ideaal moment om in de pen te kruipen en een nieuwe blog te schrijven met de zalige stem van Norah Jones op de achtergrond. Ah, life can be really beautiful...

De herfst is begonnen. Niets in onze omgeving geeft ons ook maar enig bewijs van deze seizoensverandering. Geen verkleurde bladeren aan de bomen, gazons die hun groei stokken... Integendeel, de temperaturen die wat zakken en de natuur minder uitdrogen, laten onze tuin herleven. De natuur kleurt onze dagen. De olijven beginnen te rijpen aan de bomen, de appelsienen kleuren oranje en tonen hun bolle buikjes, de citroenen worden al fris geel, de bloemen en planten stralen heviger dan voordien in alle kleuren van de regenboog.

Ook de moestuin begint stilletjes aan tot leven te komen. De planten hadden het de eerste weken nog hard te verduren onder de alom aanwezige zon en herademen nu bij deze gemiddelde temperaturen. Onze slaplantjes worden al wat groter, ze verdwijnen echter in het niets vergeleken bij hun verwanten die de boeren op de naast ons gelegen velden plantten. Daar groeien de slaplanten als kool. Dit waarschijnlijk dankzij de boost van enorme hoeveelheden (chemische?) bodemverbeteraars. Spijtig genoeg werden deze slaplanten op die paar weken ook al 3x gesproeid met chemische rommel :-(((. Alle hens aan dek als de boeren beginnen sproeien: ramen en deuren blijven gesloten! Wij gaan voor BIO en traag maar zeker :-))))

Onze groenten- en kruidentuin werd ook wat extra opgefrist met een paar potten met bloemen en al de terracotta potten die leeg stonden te treuren op het kleine muurtje voor het huis, hebben we gevuld met nieuwe cactussen en vetplanten.

Over cactussen gesproken, we krijgen regelmatig het bezoek van een cactusliefhebber. Niet in de goede zin van het woord. Eén voor één worden onze cactussen met zachte stekels en onze vetplantjes, in de nieuwe cactustuin, opgepeuzeld. Eerst hadden we het vermoeden dat Simba misschien af en toe een hapje nam, maar het werd al snel duidelijk dat we andere bezoekers hadden. De achtergelaten keutels laten ons vermoeden dat de hazen het hazenpad kozen na hun bezoek... Nieuwe cactussen met harde stekels nemen voortaan hun plaats in.

Voor het huis staan 2 verwilderde bomen. De vorige eigenares vertelde me dat ze het idee had dat het om een wilde boom ging die ze verder had laten doorschieten.

Na wat onderzoek blijkt echter dat we de trotse eigenaars zijn van 2 moerbeibomen.

Hoe zot is dat? I just love mulberries, mjam mjam. De vrucht is zo lekker zoet.

Deze zomer droegen de bomen geen vruchten. We hebben ook geen idee hoe oud ze zijn. In het voorjaar zullen we ze eens goed snoeien met hopelijk een massa bessen volgende zomer.

Tussen de zwembadmuur en de veranda stond vroeger een eucalyptusboom die jaren geleden geveld werd omdat hij te groot werd. De stronk met een diameter van 80cm zal binnenkort verdwijnen bij de bouw van de nieuwe pergola. Spijtig genoeg hebben de vorige eigenaars deze boom op een verkeerde plaats geplant. De eucalyptus gunni kan tot 40 meter hoog worden en heeft een wortelveld dat vele meters kan uitgroeien. Niet verstandig om zo'n boom naast je woning te planten. De funderingen kunnen fameus beschadigd worden.

Om niets verloren te laten gaan heb ik de tijd genomen om een groot aantal bladeren te plukken en te drogen in onze droogoven. De blender heeft alles fijngemalen en met 2 volle ovens kon ik een grote weckpot vullen. Goed om met heet water te verdampen bij een verkoudheid of om een fris geurtje door het huis te verspreiden in katoenen zakjes of schaaltjes. Gewoon het deksel eens lichten en even kort genieten van deze heerlijke geur makes my day :-)

Iets verder staan onze twee laurierstruiken statig te pronken.

Gelukkig kunnen deze blijven staan. Ze zullen een mooie groene muur vormen aan het einde van de nieuwe porch.

De laurierblaadjes zijn de volgende die in de oven gedroogd zullen worden.

De struiken zijn groot genoeg om voldoende voorraad te bieden aan heel onze familie en vrienden.

We leggen wel een voorraadje aan...

Sinds gisteren hangen er een paar stoffen zakken aan één van onze olijfbomen achter de keuken. Johan is gestart met zijn eerste experiment in het maken van tafelolijven. Eén van onze olijfbomen draagt al mooie zwarte olijven. Op internet vond Johan een snel recept (zo kennen we hem hé) voor het maken van tafelolijven. De olijven oogsten, wassen en inprikken met een mesje zodat het zout de bitterheid uit de olijven haalt. 1 portie zout mengen met 2 porties olijven. Twee weken buiten aan een boom hangen en om de 2 dagen door elkaar schudden. We kijken uit naar het resultaat!

De zakjes met olijven zijn niet de enige zakjes die je rondom onze woning vindt.

Op internet vond Johan een middel om vliegen te verdrijven.

Een plastic zak met water en rosse muntjes zou de vliegen buiten houden. Klaarblijkelijk worden deze muntjes door het water voor hen zo enorm uitvergroot dat ze er bang voor zijn.

Het is misschien een fabeltje, maar we willen het toch wel eens proberen.

Je weet nooit ;-)

GROTE WERKEN IN DE TUIN

De laatste 3 weken zijn als een wervelwind door ons leven geraasd. Er is zoveel gebeurd en veranderd op het domein. Even terug swipen in mijn foto albums geeft me een perfecte historiek weer. Dankzij onze Engelse buren kwamen we in contact met een aantal locals die ons een handje kwamen helpen bij de werken.

Maak kennis met José. José's ouderlijk huis staat op zo'n 500m van onze cortijo. Hij kent de streek, de kwaliteiten van de bodem en is ook een liefhebber van bioteelt. José gaat ons helpen met de aanleg van een BIO groententuin op het laatste gedeelte van het domein.

Papie had reeds al het onkruid boven de grond verwijderd. De diepe wortels die vast zaten in de harde ondergrond kregen we er echter niet uit.

José kwam langs met zijn kleine tractor om de grond een eerste keer te ploegen zodat we de meeste wortels konden verwijderen. Eerst moesten echter een aantal olijfbomen wat gesnoeid worden om de nodige doorgang te verschaffen.

Alles werd goed geploegd en nadien werd het terrein genivelleerd. Dat doe je gewoon door het terrein wat af te palen met stokken en een doorzichtige slang met water.

De wet van de communicerende vaten is overal van toepassing!

José kent Antonio. Antonio is een geitenboer die aan de overkant van de weg in de bergen zijn geiten hoedt. Geiten zijn gek op olijfbladeren en takken. Antonio bracht een container die we graag met ons snoeihout vulden. Antonio bracht ook een container met geitenmest dat we vorige week uitstrooiden. Deze week kregen we het bezoek van een andere copain van José. Met een zware tractor ploegde hij het hele veld tot alles verpulverd werd tot fijn stof. Het eindresultaat mag er zijn! In januari worden de eerste patatten geplant.

Ook de wildernis van 50 are vooraan in de tuin onderging een metamorfose. José walste er door met zijn kleine tractor en trok al het onkruid bij elkaar. Een paar grote hopen gingen op in de vlammen. Iedereen stookt hier zijn onkruid op. Dat mag vanaf oktober tot in het voorjaar. In de assen vonden we een zwart gebakken slang... Johan vertelde mij gisteren pas dat hij onlangs opnieuw eentje in het zwembad aantrof. Oef, ik was er niet bij :-) Misschien ben ik een beetje zielig, de beestjes zijn amper een 70-tal cm lang met een diameter van een paar centimeter en niet giftig.

Nadien maakte José zijn copain er werk van met de grote tractor met hakselmessen die alles verpulverden. Het stof was zo fijn en vloog zo hard rond dat hij het stof na het werk van zijn lichaam moest verwijderen met de geperste lucht van een compressor.

Ik durfde er geen foto van te maken maar ik kan je verzekeren: het zandmannetje bestaat echt! Hieronder vind je foto's van het stuk voor en nà. 50 are wildernis was net dàt tikkeltje te veel onkruid om uit te trekken, we waren dus blij met de hulp.

Ook de peperbomen die we eerder al wat snoeiden kregen nu een volledige beurt. Ze werden van top till botom gesnoeid.

Er zaten nog heel wat dode takken in de hogere lagen en veel kleine nieuwe scheuten aan de onderkant van de stammen. Johan haalde een paar zagen boven en een ladder.

De uiteinden van de peperbomen groeien enorm snel. Deze zomer zagen we uitgroeiingen van wel een meter lang.

De zenzone is nu klaar om in het voorjaar verder afgewerkt te worden met een Yoga platform en een hangmat-hoek.

In de zone achter de peperbomen werden nieuwe fruitbomen geplant: perzik, nectarine, kersen en stamaardbeien. Achteraan de tuin tussen de olijfbomen kwamen 2 nieuwe amandelbomen.

Het is een feit, de tuin is na 3 maanden al bijna onherkenbaar geworden. Het was hard labeur maar het resultaat mag er zijn. Alles is nu netjes onderhouden en we kunnen beginnen met de verdere afwerking van de tuin.

BOUWWERKEN

Deze week zijn de bouwwerken gestart. Ze zijn begonnen in de hoek met de buitenkeuken. Daarboven komt een nieuwe porch (afdak) met daarachter een gesloten badkamer met douche en wc ter vervanging van de open buitendouche. Handig voor een snel toiletbezoek tijdens of een douche na buitenwerk.

De materialen werden netjes geleverd door een grote vrachtwagen. Plots ontdekten we echter dat deze rechts achteraan begon te zakken tijdens het lossen. Gelukkig kon de chauffeur de vrachtwagen nog uit het gat rijden. Zo kwamen we tot de ontdekking dat de, uit steen uitgehouwen, waterbak vooraan het huis ondersteund werd door zwaren stalen balken die het plafond vormen van een lege waterput eronder van 2m op 3m groot. Wat een verrassing. Het grind verstopte deze verborgen kamer. Gelukkig liep dit avontuur goed af. Vermits er wat verderop een nieuwe put wordt geplaatst zal deze put opgevuld worden om toekomstige ongelukken te vermijden.

De nieuwe waterboiler voor de buiten-badkamer wordt in de achterliggende toren geplaatst. In de toren is een klein venstertje dat uitkijkt op de badkamer waardoor de leidingen kunnen gelegd worden.

Ik heb nog snel een aantal foto's van de toren genomen nu hij helemaal leeg is.

Bij het binnenkomen zie je het venstertje net voor jou. Hierboven is er een klein plafond, over de helft van de oppervlakte, waarin glaswerk (stukken van flessen?) werden verwerkt. Een hoge ladder leidt naar een tweede niveau met de top van de toren.

Bij het beklimmen van de ladder verwachtte ik boven aan de voorgevel van de toren een raam te vinden. Aan de buitenkant van de toren bevinden zich op die plaats gesloten luiken. Dit was echter niet het geval. Geen venster vooraan, wel achteraan de gevel. Op de houten vloer liggen nog een paar legen zakken van bigbags, verder valt er niets te ontdekken.

Ik vertrouwde de houten vloer niet helemaal en heb het niet gewaagd om er op te gaan staan. Foto's vanuit de venster, boven in de top van de toren, zullen misschien ooit nog wel eens volgen.

De toren was vroeger een duivenkot voor de kweek van duiven die ingezet werden voor het versturen van berichten. Onze cortijo was verbonden met de Ermita Nueva, op het naastgelegen veld waar een belangrijke familie woonde die er ook het kerkje bouwde.

Tot op heden zijn er nog steeds twee stukjes grond in de vorm van een driekhoek, delen van de velden rondom de ermita, waar wij ook eigenaar van zijn. De link is er dus nog steeds een beetje ;-)

ERMITA NUEVA de La Escucha

Wanneer je voor ons domein staat zie je links, gescheiden door velden, een prachtige vervallen ermita staan die het verleden uitademt. Er gaat een enorme aantrekkingskracht uit van dit gebouw die ik niet kan weerstaan. Nieuwsgierigheid, de liefde voor oude gebouwen met een eigen verhaal, het fotogenieke, ik kan het niet plaatsen maar het gebouw raakt mij.

Ook het feit dat onze oude cortijo vroeger verbonden was met dit, ooit prachtige landhuis met kapel, maakt het helemaal boeiend.

Mijn opzoekingen in het kadaster leiden tot iet of wat informatie. De gebouwen staan op een stuk grond van ongeveer 4 hectare. Rondom de kapel staan er 3 tot 4 gebouwen die aan elkaar gekoppeld zijn met een binnenplein. Het is moeilijk om je voor te stellen hoe de gebouwen in elkaar overlopen. Google sateliet en uitstekende kruinen van bomen tussen de gebouwen verraden de open ruimten tussenin.

Voor de kapel van Het Heilig Hart van Jezus staat een soort obelisk met het beeld van Jezus. Zijn rechterhand is verdwenen. Langs het beeld, een eenzame oude olijfboom.

De toegangen werden allemaal een jaar geleden dicht gemetseld wegens gevaar voor instortingen. De open vensters in het gebouw geven echter nog een beperkte blik op de binnenkant van een aantal ruimten. Verval is de algemene regel. Wat ooit een mooi landhuis was met kapel is nu herschapen in een ruïne in wording.

Via één van de buitenramen aan de achterkant kon ik een foto maken van de binnenkant van het achterste gedeelte van de kapel.

Je ziet centraal het altaar staan en een aantal muurtafels in de nissen. De duiven, die door een aantal ontbrekenden pannen in het dak en een aantal gebroken ramen, zich toegang hebben verschaft tot het gebouw, droppen er tientallen centimeters hoge stapels vogelstront.

Het vrome aspect van het gebouw is vanbinnen niet echt meer aanwezig.

Op internet kon ik nog één enkele foto vinden van de binnenkant van de kapel met de achterwand achter het altaar en een foto van een tijdje terug toen de deuren nog niet dichtgemetseld waren.

De ermita is nu al een hele tijd niet meer in gebruik. José, onze tuinman, heeft er nog zijn communie gedaan. Jaren terug werden de gebouwen echter zwaar beschadigd tijdens overstromingen en sindsdien zijn ze in onbruik.

Volgende tekst vond ik op een webiste waar je een route van ermita's in Murcia kan volgen:

link

Het grondgebied van de Deputatie van La Escucha werd door de Romeinen begeerd vanwege het feit dat de Camino Real de Vera het grondgebied doorkruiste, en in de marge van dezelfde belangrijke weg belangrijke "villae" gewijd aan landbouw en veeteelt ontstonden. Volgens de legende werden er vanuit Lorca afgezanten gestuurd naar La Escucha om mogelijke invasies in het oog te houden. De naam van de Sierra de la Almenara, is te danken aan de vreugdevuren die op de top werden aangestoken om alarm te slaan in geval van een invasie. Tot op de dag van vandaag is deze Hermitage van het Heilig Hart van Jezus in de Deputatie van La Escucha gesloten voor openbare erediensten omdat het van binnen grote schade heeft geleden door overstromingen. De buitenkant is goed bewaard gebleven ondanks zijn verlatenheid. Deze Hermitage, geplaatst onder de aanroeping van het Heilig Hart van Jezus, is gebouwd op een boerderij die bekend staat om het kanaal, in de Deputatie van La Escucha, die eigendom was van D. Eulogio Saavedra y Perez de Meca. De heer Saavedra heeft zijn bezittingen nagelaten aan zijn neef D. Pedro Blaya en heeft bevolen dat ze na zijn overlijden beschikbaar zouden worden gesteld aan de parochie die jurisdictie had waar het overlijden plaatsvond. Na een rechtszaak met de priester van Mula, droeg hij de erfenis over aan de parochie van Santiago Apóstol, in Lorca, toen geregeerd door D. Miguel de los Santos, deze priester investeerde de opbrengst in de wederopbouw van zijn kerk en de bouw van de huidige nieuwe Hermitage van La Escucha, ingehuldigd op 20 juli 1943. De erfenis bestond uit het landhuis waar Saavedra stierf. Notulen die getuigen van de zegen en inhuldiging van de Hermitage gebouwd door Doña Pilar de la Canal en Rosique in de wijk La Alcanara, La Escucha, 20 juli 1943 vermelden dat “Op het grondgebied van de stad Lorca, Alcanara, op de boerderij van La Escucha, ik, priester D. Antonio Sanchez Maurandi, pastoor van San Antolin de Murcia, gemachtigd door de kerkelijke gouverneur van het bisdom, SP, overging tot de zegening van de Hermitage die ik in genoemde boerderij heb laten bouwen op de landgoed dat eigendom is van Doña Pilar de la Canal y Rosique, de weduwe van Blaya, allemaal in overeenstemming met de regels van de Romeinse Mitralis, die het heeft opgedragen aan het Heilig Hart van Jezus, wiens beeld de centrale nis van het Hoogaltaar inneemt en het open heb verklaard voor de openbare eredienst. En voor de goede orde, ik breng deze daad ter sprake.” Tekst overgenomen uit het boek van Hermitages en Broeders van Campo de Lorca door Lucas Guirao Lopez-Carrasco.

Spanje telt nog veel katholieken. De kerken worden nog regelmatig bezocht en huwelijken en dopen in de kerk zijn een echt feest. Tijdens onze daguitstappen naar dorpen en steden in de omgeving bezoeken we regelmatig kerken, basilieken, kloosters,... het maakt allemaal deel uit van de Spaanse cultuur.

Een ermita naast je deur zoals de Ermita Nueva, is toch nog een ander verhaal. Een verhaal dat ik graag voor jullie even toelichtte.

Toen ik deze namiddag nog wat foto's ging nemen, scheen er bij mijn eerste foto een zonnestraal in de richting van de ermita. Je kan ze zien op de eerste foto bovenaan deze blog. Precies naar de plek waar ik naartoe wou.

Looks like we are living Holy Times.